Мен және менің мамандығым
( Эссе )
Менің өмірдегі бақытым – жүрек қалауымен ұстаз болуым. Бұл сөзді мен жай ғана айта салмаймын, өйткені бұлай айтуым – маған үлкен жауапкершілік жүктейді. Ұстаз болу – жай ғана мамандық емес. Ол – адам бағдарын жасаушы.
«Еңбегіңнің ел кәдесіне жарағанын сезіну – үлкен бақыт...» екені даусыз. Қазіргі уақытта жас жеткіншектерге білім берумен қатар олардың мынау өмірге бейімделіп, осынау өмірден өз жолын таба білуіне көмек беру үшін қазіргі заманға сай мамандықтың қажет екені ақиқат.
Жас буын жеткіншектердің жүрегіне үңіліп, олардың сырлас досы, қиналғанда қол ұшын беретін жанашыры болатын мамандықтың иесі болу менің арманым еді. Арманның жетегіне еніп, мен «психолог» деп аталатын мамандықты таптым.
Иә, қай мамандықтың да өзіндік қызығы мен қиындығы бар. Ал менің таңдауым жеке тұлғаның жас ерекшелігін ескере отырып, олардың жан – жақты қыр – сырын ашу.
Мен балалардың психологиясын зерттей келе өзім де солармен қатар дамып келе жатқандаймын. Қазақстанның болашағы – жас ұрпақ десек, олардың еш алаңсыз жеке тұлға болып қалыптасуы үшін менің де өзіндік қолтаңбам болса деймін.
Ең алдымен адамның ішкі жан дүниесін зерттейтін ғажап мамандығым арқылы жабырқаған көңілге қуаныш сыйлап, олардың жүрек түкпірінде жатқан бүкпесіз сырларын тыңдап, болашағына сеніммен қарауға жетелегім келеді.
Кез-келген психологиялық жұмыстар жүргізу барысында мен әр баланың жүрек түпкірінде жатқан сезімдеріне үңілуге тырысамын. Солардың көздеріндегі мұңды сейілтуге, көңілдеріндегі қуаныштарын тарқатуға, оқушымен қасындағы құрбыларындай, аралас досындай бола білуге тырысамын. Бұл еңбегім менің текке кетпегендігін сезінемін.Мен еңбек еткен уақыт аралығында өз шәкірттерімнің жүректерінен өзіндік орын алғандаймын деп есептеймін. Қазіргі уақытта балалар мені өздері іздеп келіп, ішкі сырларымен бөліседі. Алдағы уақытта да балаларды мазалаған ойларымен бөлісіп, тәжірибемді одан әрі жандандырып, әріптестеріме көмегімді тигізсем деймін.
