1 Әни!

Һәркем өчен иң изге, иң кадерле кеше. Бу якты дөнҗяга килгәч тд, безне йомшак куллары белән сыйпап, җыр көйләп юатучы, татлы йокыдан иркәләп уятучы, яшәргә көч-куәт бирүче, гомер буена кайгы-шатлыкларыбызны уртаклашучы газиз әнәләребез.

Бирелгән өзектә сүз иң якын кешеләр, әниләр, аларның балаларына карата шәфкатҗле булулары турында бара. Н.Дәүли әнәләрнең йөрәктә нинди зур урын алып торуын, бу сүзнең биеклеген, аларның нинди илаһи көчкә ия булуларын ассызыклый. “Әни дип әйттеңме, син инде көчле дә, син инде бәхетле дә”- ди ул.

Шулай ук өзектә ана белән бала мәхәббәте, ананың балага булган мөнәсәбәте, алар арасындагы җылылык хисләре чагылыш таба. Ул әниләрнең балага булган мәхәббәтен җир йөзен үзенең нурлары белән җылытучыга тиңли. Автор образлы сурәтләү чараларын мул кулланган. “Йөрәгендә шатлык тыпырчын”, “ананың күңеленә барып кунды” сүзтезмәләре моның ачык мисалы.

Автор бары тик әни күңеле турында гына шулай әйтеп булуын искәртә.

Шундый мәрхәмәтле, кадерле кешеләребез язучыларыбызга илһам чыганагы булып торалар. Алар турында әдәбиятыбызда күпме гүзәл әсәрләр иҗат ителгән. Мәсәлән,Ш.Хөсәеновның “Әни килде”, Т.Миңнуллинның “Әниләр һәм бәбиләр”, Ә.Еникинең “Әйтелмәгән васыятҗ” әсәрләрен һәм башка бик күп әсәрләрне санап китәргә була. Аларда әниләрнең бөек рухы, тынгысыз җаны, изге, олы күңеле, тырышлыгы бик ачык чагыла.Әнинең нинди кадерле сүз икәнен һәркем белә, әлбәттә. Үзем дә өч бала анасы булсам да, әниемә мин гел бала. Безне, дүрт баласын, тигез күреп, һәрберебезнең уңышларына сөенеп, ялгышларына көенеп яши әнием. Ул- безнең киңәшчебез дә, таянычыбыз да.

Безнең кадерле кешеләребезгә борчу-хәсрәт китерергә хакыбыз булмаса да, хәзерге көндә үз әти-әниләрен рәнҗеткән,олыгайган көннәрендә картлар йортында яшәткән бәндәләр бар. Кызганычка каршы, мондый хәлләрне тормышта,бигрәк тә хәзер, еш очратырга була. Матбугат битләрендә дә мондый язмалар зур урын алып тора. Андый кешеләргә минем нәфрәтем чиксез. Аларның аналары да бит төн йокыларын калдырып, аларны үстергә, укыткан, кеше итәргә тырышкан. Шул балалар аларны картлык көннәрендә ярдәм итүдән мәхрүм иткәннәр. Алар үзләре дә иртәие- соңмы шул хәлгә калачаклар.

Юкка гына бит халык та “Оҗмах аналарның аяк астында”, -димәгән. Бу сүзләрнең хаклыгына шигем юк. Минем фикеремчә, ана- изге кешелек дөнҗясының башлангычы. Ана булу- үзе зур бәхет, зур шатлык. Әйдәгез, ана булуыбызның кадерен белик, шушы изге сүзгү тап төшерми, мәрхәмәтле, ягымлы