Тақырыбы: «Мен баланың шырағын жағу үшін мектептемін...»

«Мен баланың шырағын жағу үшін мектептемін...»

         Әр адамның жан дүниесін тулап жатар арманы болады. Бұл арман адам жанын алға жетелейді.  Жасыңмен бірге өсіп, өркендеп, жаңарады.

 «Адам бір жылын ойласа -  дән  себеді, бар ғұмырын ойласа - ағаш отырғызады, ал ғасырлық болашағын ойласа -  ұрпақ тәрбиелейді»  демекші, менің  бала арманым мақтаулы мұғалім болу еді. Жүрегіме жақын, жанымды жадырататын мұғалім де болдым.  Ендегі арманым өзгелерге үміт сыйлау, әр үміт иесінің шырағын жағу. Жан -  жақты жетілген жаңа ұрпаққа рухани -адамгершілік қайнарын сіңіру. Өзгелерге өнеге бола білетін ұрпақ тәрбиелеу.  Бұл үшін мен не істеуім қажет? Бұл сұрақты мен  мектеп табалдырығын мұғалім болып аттаған күні өзіме қоя білгем.  Әр мұғалімнің өз сабағындағы өзіндік талап, ережелері болады. Менің басты ережелерім  мейірімді болу, әрқашан қол ұшын созу және бір бірімізге сіз деп құрметпен сөйлеу.  Бұл ережелер арқылы әр бала тек жақсылыққа қарай ұмтылады. Өзгелерге көмек қолын созуға әрқашан дайын болады және өзгелерді өзімен бірдей көреді.

«Мұғалім өн бойына, өз ісіне, шәкіртіне деген сүйіспеншілікті жинақтаса ғана ол-нағыз ұстаз» (Л.Н.Толстой).  Сондықтан да бала жанын құрметтеп, оның әрбір ісіне сүйіспеншілікпен және үлкен қызығушылықпен қарай білуміз қажет. Сонда ғана бала өзінің ісіне, болашағына сеніммен қарай біледі.

Әлемді өзгертуді ең алдымен өзіңнен бастаған жөн. . Мұғалім балаға жылы жүзбен қарап,  жайдары көңіл сыйлай білсе, әрбір бала одан үлгі алып, өнеге тұтады.  

Мұғалім -  жүрек жылуын барлық шәкірттеріне күннің құдіретті сәулесі тәріздес нұр болып қоя білуі тиіс.  Сонда ғана біз рухани дамыған тұлғаны болашаққа бағдарлай аламыз!