Авторское стихотворение Табигать - ул Җир ана

Табигать – ул Җир ана.

Алабуга ак кала дип,

Бабайлар әйтсәләр дә.

 Ни өчендер яшел төстә,

 Ясалган рәсемнәрдә.

Язы, кышы, көзе җәе,

 Буленгән тигез итеп.

 Искитәрлек байлык монда,

Торырлык исең китеп...

Табигать — Җир ана  дибез,

 Аны һәркем ярата.

 Сакчыл караш тәрбиялик,

Җир- анага карата!

Кошлар — урман табиплары,

 Шуны белсен балалар,

Һәрбер эштә башлап йөрсәк,

Бездән үрнәк алырлар.

Инеш, чишмә, елга күлләр —

Табигатьнең бизәге.

 Сулар кипсә, корыр кибеп,

 Җир - ананың үзәге.

Кызыл китапка кертелгән,

Күп чәчәк безнең якта.

Балаларга мирас бит ул,

Белсеннәр шушы хакта.

Кечкенәдән белем бирик,

Бу тыюлык турында,

Үзләренә кирәк булыр,

Олы тормыш юлында!

Зарипова Рәмилә Равил кызы

Алабуга  шәһәре