Эссе мысли о работе

Эссе :  Ұстаз болу-үлкен бақыт.

      Білім беру жүйесі мамандардан кәсіби икемділік пен ұтқырлықты, сан қырлы шығармашылық қызмет пен өзін-өзі басқару, өзін-өзі ұйымдастыру жағдайындағы біліктілікті қажет етеді. Өйткені қазіргі жас буын — еліміздің келер күнгі келбеті. Бұл жөнінде Елбасымыз Нұрсұлтан Әбішұлы Назарбаев: «Ғасырлар мақсаты – саяси-экономикалық және рухани дағдарыстарды жеңіп шыға алатын, ізгіленген ХХІ ғасырды құрушы іскер, өмірге икемделген, жан-жақты жеке тұлғаны тәрбиелеп қалыптастыру», — деген тұжырым жасады. Ол үшін бүгінгі оқу үрдісіне сай педагогикалық шеберлік қажет.Педагогтік шеберлік – дарынды талант емес, ол  үйрену, ізденудің нәтижесі.  

    Ұстаздық  бақыттың ең үлкені — өзіңді-өзің танып  білу. Ұстаз өзін-өзі қай уақытта таниды? Ол алдындағы шәкіртінің қияға қанат қағып, елінің азаматы болған сәтінен таниды. Ендеше, бүгінгі білім мен білік бәсекелес заманда ұландарымыздың биіктен көрінуіне күнделікті ісіміздегі жаңашылдығымыз арқылы, жан-жақты берген тәрбиеміз арқылы қол жеткіземіз.

       Мен ұстаздар әулетінде дүниеге келдім.Әкем қазақ тілі және әдебиеті мұғалімі , ал анам бастауыш сыныптар мұғалімі еді. Сондықтан  болар мен де бала кезімнен бастап мұғалім болуды армандадым. 

      Менің өмірдегі бақытым – жүрек қалауымен ұстаз болуым.  Ұстаз болу – жай ғана мамандық емес. Ол – адам бағдарын жасаушы. Егер де өмірде қоғамға бейім, білім нәрімен терең сусындаған, тәрбиелі де ізгі жүректі адамды өмірге үлкен мақсаттар қойып, талапшылдықпен, мақсаткерлікпен алға аттатсам – бұл менің өмірімнің ең шынайы әрі ғажайып мәні. Өйткені мен ұстазбын, келешек ұрпақтың сәулетшісімін. Мен мұны мақтаныш сезіммен айта аламын. Менің шәкірттерім егемен елдің, Тәуелсіз Қазақстанның толыққанды азаматы болып шықса, одан артық менде  арман болмас еді. Міне, осындайда «Ұстаз - ұлық емес, ұлы қызмет» деген Бауыржан Момышұлының керемет дана сөзін әрқашан есіме аламын. Әрине, ұстаз болу үшін жоғарғы педагогикалық оқу орнын үздік бітіру аздық етеді.    

          Ұстаздық атты ұлы шыңға көтерілу үшін өмір бойы оқисың. Өзің шын мәніндегі үлкен оқушы болғанда ғана кемел ұстаздыққа қол жеткізе аласың деп білемін. Ұстаз ретінде мен тек қана жалаң білім беріп қоюмен шектеліп қалмауға барынша тырысамын. Ешбір сәтте есімнен ұлы ғұламамыз Әбу Насыр Әл - Фарабидің «Адамға ең бірінші білім емес, тәрбие беру керек, тәрбиесіз берілген білім – адамзаттың қас жауы» деген ұлағатты сөзі шыққан емес.  Бірінші, алдымыздағы әрбір бала қайталанбас бір ғажайып әлем десек, сол зерттелмеген таза құпияға терең үңіліп, баланың басқаға ұқсамайтын ерекше қасиеттерін тану, оның жүрегіне, жан дүниесіне жол таба білу – біздердің, ұстаздардың бұлжытпас борышымыз. Екінші, ең бастысы, мұғалім шын мәнінде баланы жан тәнімен беріле сүюі керек. Алдымен рухани қуат беруі керек. Мейірімділік, шыдамдылық, кешіре білу, баламен тең жағдайда сырласу, оның мүмкіндіктеріне сену, ойын әрқашан құлақ қоя тыңдау тәрізді қасиеттері арқылы ғана мұғалім өз мәртебесін көтере алады. Үшінші, балаға үнемі қолдау көрсету – үлкен мәнді  ізгі ұстаным. Оның астарында не бір қағидалар бар: баланы жақсы көру, оның  өмір сүру ортасын шама жеткенше ұйымдастыру, баланың бойынан өзінің балалық шағын зерделі көзбен көру. Төртінші, педагог әр баланың мінез - құлқын, көз қарасын, талғамы мен әдет дағдыларын зерделеп, әр баланың өз шамасына сай дамуын қамтамасыз ететін тәрбие жұмыстарына бейімдеу қажет. Бұл жұмыстар – ғибратты да әсерлі жұмыс екені анық. 

          Рухани жаңғыру заманында оқушыларға білім беру саласын да жаңғыртпаса болмайды. Ал бұл біз мұғалімдер қауымына қойылатын талаптар да күшейеді деген сөз.Біз, мұғалімдер заман талабымен бірге қадам басып отыруымыз керек.                                                                       

       Мұғалім  ешқашан заман ағымынан қалып қоймау керек. Ал заман ағымынан қалып қойған мұғалім- ол оқушыға қызық емес,өзінің білетін нәрсесін білмейтін мұғалімді оқушы да мойындағысы келмейді. Сондықтан  да  мен әрқашан өз білімімді жетілдіріп отыруды өзіме мақсат етіп қоямын.