Чтение текста с картинками. Беларуская народная казка "Стары бацька"

Стары бацька 

«Беларуская народныя казкі»

Даўней было так: як састарэе , то   завязе яго ў глухую пушчу ды і пакіне там… Вось аднаго разу павёз   ў . Шкада яму  — моцна любіў ён яго, але што зробіш? Не павязеш —  смяяцца будуць: старых, скажуць, звычаяў не трымаецца. Яшчэ з сяла выганяць…

Едзе ён так маркотны, аж  і кажа яму: — Няўжо ты, , мяне, старога ды нядужага, аднаго ў  пакінеш?

Падумаў , змахнуў  і кажа: — Не, , не пакіну. Але для -ей хоць трэба зрабіць гэта. У я прыеду па цябе, забяру і буду трымаць да смерці ў цёмнай каморцы, каб ніхто не бачыў. Так  і зрабіў. Як прыйшла , прывёз ён  з  ды схаваў у цёмнай каморцы. Здарылася няшчасце:  усё жыта выбіў, і няма чым нават новага пасеяць. Прыйшоў  да  ў цёмную -у, бядуе: — Што рабіць? Не пасеем  — і налета без -а будзем.  кажа: — Не, -ку, пакуль я жыў, без -а мы не будзем. Слухай мяне. Як ты быў яшчэ , тады я гумно ставіў. А ў тым годзе быў вельмі ж добры ўраджай. Дык я немалочаным -ам гумно накрыў. Здзяры страху, абмалаці і возьмеш насенне.  так і зрабіў. Садраў -у з гумна, абмалаціў і пасеяў у- . Суседзі дзівяцца: адкуль ён насенне ўзяў? А  маўчыць, бо нельга ж прызнацца, што гэта стары  яму памог. Прыйшла . Няма чаго есці. Зноў ідзе  да  ў цёмную -у. — Так і так, — кажа, — давядзецца з голаду паміраць… — Не, — кажа , — з голаду не памром. Слухай, што я табе скажу. Вазьмі рыдлёўку ды пакапайся ў  пад лаваю. Там я некалі, як быў яшчэ малады і дужы, закапаў трохі -ай на чорны . Жыццё, -ку, пражыць — не  перайсці: усё можа здарыцца. Так я думаў, так і рабіў. Зарадаваўся , выкапаў  -авы -ы і купіў збожжа. Сам з сям’ёю  есць ды яшчэ і суседзям пазычае. Вось яны і пытаюцца ў яго: — Скажы ты нам, браце, адкуль ты  бярэш? Прызнаўся . — , — кажа, — мяне . — Як жа так? — дзівяцца суседзі. — Ты ж завёз свайго  ў , як і ўсе добрыя -ы! — Не, — кажа ён, — я не рабіў так, як вы робіце, а пакінуў  пры сабе дажываць веку. Затое, як прыйшла бяда, —  мне і памог. Старыя  большы розум маюць, чым маладыя. Перасталі з таго часу -ы -оў у  вазіць, а пачалі пад старасць шанаваць іх і даглядаць.